توضیحات آگهی
فولاد آلیاژی به عنوان فولادهایی که حاوی مقادیر مشخصی از عناصر آلیاژی هستند که غیر از کربن و مقادیر معمول پذیرفته شده منگنز، مس، سیلیکون، گوگرد و فسفر، به عنوان فولادهای آلیاژی شناخته می شوند و عناصر آلیاژی برای تغییر خواص مکانیکی یا فیزیکی اضافه می شوند و فولاد آلیاژی زمانی به عنوان یک آلیاژ در نظر گرفته می شود که حداکثر محدوده داده شده برای محتوای عناصر آلیاژی از یک یا چند مورد از این حد تجاوز کند. البته فولاد آلیاژی در مدل های 4340،4150،4140،3312،8620 و 4130 عرضه می شود و زمانی که محدوده مشخص یا حداقل مقدار هر یک از عناصر زیر در محدوده های شناخته شده برای فولاد آلیاژی ساختمانی مشخص یا مورد نیاز باشد، آلومینیوم، کروم (تا 3.99%)، کبالت، کلمبیوم، مولیبدن، نیکل، تیتانیوم، تنگستن، وانادیم یا عنصر دیگری که برای به دست آوردن اثر آلیاژی اضافه می شود.
بنابراین، از نظر فنی، فولادهای ابزار و ضد زنگ، فولاد آلیاژی هستند و با این حال، در این فصل، اصطلاح فولاد آلیاژی برای آن دسته از فولادهایی که حاوی مقدار کمی از عناصر آلیاژی هستند و معمولاً برای ایجاد خواص خاص به عملیات حرارتی وابسته هستند، اختصاص دارد که برای مثال، با عملیات حرارتی مناسب، استحکام کششی فولادهای آلیاژی خاص را می توان از حدود 55000 psi به نزدیک به 300000 psi افزایش داد که بخش‌های فرعی بیشتر فولادهای این خانواده شامل گریدهای سخت شوندگی و کربوردار به علاوه چندین گرید تخصصی مانند فولادهای نیتروژن کننده است و درجات سخت شدن از طریق، که با عملیات حرارتی با کوئنچ و تمپر انجام می شوند، زمانی استفاده می شوند که حداکثر سختی و استحکام باید در اعماق یک فولاد آلیاژی باشد.